Η θεϊκή Ομορφιά της Ζωής και της Φύσης: Ποτσουόλι Ιταλία

Το Ποτσουόλι (ιταλικά: Pozzuoli‎‎, αρχαία ελληνικά: Ποτίολοι) είναι πόλη και δήμος στην επαρχία Νάπολης, στην Καμπανία, στην κεντρική Ιταλία.

Ο δήμος τον Οκτώβριο του 2013 είχε 80.660 κατοίκους. Είναι η κύρια πόλη στη χερσόνησο που σχηματίζουν τα Φλεγραία Πεδία, μια μεγάλη ηφαιστειακή καλντέρα.

Η πόλη βρίσκεται περίπου στο κέντρο της καλντέρας. Το έδαφος της καλντέρας ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με την κίνηση του μάγματος από κάτω.

Η περιοχή του Ποτσουόλι ανυψώθηκε κατά τρία μέτρα σε δύο φάσεις από το 1969 μέχρι το 1984.

Ιστορία

Η πόλη ιδρύθηκε το 530 π.Χ. από αποίκους από τη Σάμο, οι οποίοι την ονόμασαν Δικαιαρχία.

Οι Ρωμαίοι την κατέλαβαν κατά τους Σαμνιτικούς πολέμους, το 338 π.Χ. και την ανέπτυξαν σε σημαντικό εμπορικό και στρατιωτικό λιμάνι.

Η πόλη έλαβε την ονομασία Πουτεόλοι (Puteoli). Ο Αννίβας την κατέστρεψε το 214 π.Χ. και από το 194 π.Χ. και έπειτα έλαβε το καθεστώς αποικίας της Ρώμης.

Η αρχαία ρωμαϊκή αγορά

Το Ποτσουόλι επί ρωμαϊκών χρόνων ήταν σημαντικό εμπορικό λιμάνι, μέσω του οποίου γινόταν οι εξαγωγές της Καμπανίας.

Στην πόλη βρίσκονταν βιομηχανίες γυαλιού, τερρακότας, αρωμάτων, υφασμάτων, χρωμάτων και σιδήρου.

Από την περιοχή εξορυσσόταν από την τοπική ηφαιστειακή στάχτη η ποζολάνη, σημαντικό συστατικό του πρώτου ισχυρού σκυροδέματος με το οποίο μπορούσαν να κατασκευαστούν μεγάλα κτίρια.

Το όνομά της προέρχεται από το όνομα της πόλης. Σε μικρή απόσταση, στο ακρωτήριο Μισένο βρισκόταν η μεγαλύτερη βάση του ρωμαϊκού ναυτικού.

Ο Ρωμαίος δικτάτορας Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας πέθανε το 78 π.Χ. στη βίλα που είχε στην περιοχή.

Το 61 μ.Χ., ο Απόστολος Παύλος, στον δρόμο του προς τη Ρώμη, αποβιβάστηκε στο Πουτεόλι, όπου και έμεινε μια εβδομάδα, και δημιούργησε μια χριστιανική κοινότητα.

Η σημασία του Πουτεόλι μειώθηκε μετά την κατασκευή ενός άλλου λιμένα στην Όστια, κοντά στη Ρώμη τον 1ο αιώνα μ.Χ., αλλά εξακολουθούσε να είναι μια σημαντική πόλη με περίπου 65.000 κατοίκους.

Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η πόλη παρήκμασε, ενώ εξαιτίας των σεισμικών και ηφαιστειακών φαινόμενων της καλντέρας μεγάλος μέρος του πληθυσμού το εγκατέλειψε και μετεγκαταστάθηκε στην κοντινή Νάπολη.

Τα βραδυσεισμικά γεγονότα οδήγησαν στη βύθιση των λιμενικών εγκαταστάσεων, καθώς και μεγάλου τμήματος της αρχαίας πόλης.

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ήταν ένα μικρό ψαροχώρι, ενώ λόγω των ιαματικών ιδιοτήτων της περιοχής δεχόταν κάποιο μικρό αριθμό επισκεπτών.

Το 1538 έλαβε χώρα μια ηφαιστειακή έκρηξη η οποία δημιούργησε τον ηφαιστειακό κώνο του Μόντε Νουέβο, ο οποίος έχει ύψος περίπου 140 μέτρα.

Εξαιτίας των βραδυσεισμικών κινήσεων της καλντέρας το Ποτσουόλι ανυψώθηκε από το 1969 μέχρι το 1972 και από το 1982 μέχρι το 1984 συνολικά τρία μέτρα.

Η ανύψωση άρχισε στα μέσα του 1969 και μέχρι το 1972 είχε φτάσει τα 170 εκατοστά.

Στα πλαίσια της προστασίας των πολιτών, περίπου 3.000 άνθρωποι που έμεναν σε μια παλιά γειτονιά (Ριόνε Τέρρα) του Ποτσουόλι απομακρύνθηκαν από τις οικίες τους.

Τα επόμενα δύο χρόνια το έδαφος υποχώρησε 20 εκατοστά με αποτέλεσμα η «καθαρή» ανύψωση να είναι τελικά 1,5 μέτρo.

Το έδαφος συνέχισε να ταλαντεύεται χωρίς όμως κάποια ουσιαστική διαφορά μέχρι τον Ιούλιο του 1982, όταν άρχισε μια ανύψωση που διήρκησε μέχρι τα μέσα τα τέλη Δεκεμβρίου του 1984 και έφτασε στο λιμάνι του Ποτσουόλι τα 180 εκατοστά.

Η δεύτερη ανύψωση συνοδεύτηκε από σεισμική δραστηριότητα, η οποία αποτελούταν από σεισμικά σμήνη και σεισμούς μεγέθους μέχρι 4 ρίχτερ.

Όταν ο πρώτος σεισμός 4 ρίχτερ έλαβε χώρα στις 4 Οκτωβρίου 1983, έλαβε χώρα εκκένωση του κέντρου του Ποτσουόλι, με την απομάκρυνση 40.000 ανθρώπων.

Τα κύρια αξιοθέατα της πόλης είναι:

Η ρωμαϊκή αγορά του Ποτσουόλι, γνωστή και ως ναός του Σέραπι (/ Σεράπιδος) ή Σεραπείο.

Η θεώρηση ότι πρόκειται για ναό προήλθε από το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια ανασκαφών το 1750 ανακαλύφθηκε ένα άγαλμα του Σέραπι.

Το συγκρότημα κατασκευάστηκε τον 1ο-2ο αιώνα μ.Χ. κοντά στο λιμάνι. Είναι τετράγωνο με ένα κεντρικό θόλο ο οποίος περιβαλλόταν από καταστήματα σε κάθε πλευρά.

Σήμερα σώζονται τρεις μαρμαρίνες κολώνες οι οποίες έχουν φαγωθεί από μαλάκια του γένους λιθοφάγος όταν λόγω των βραδυσεισμικών γεγονότων οι κολώνες βρίσκονταν κάτω από τη στάθμη της θάλασσας.

Το αμφιθέατρο του Φλάβιου, το οποίο είναι το τρίτο μεγαλύτερο ρωμαϊκό αμφιθέατρο στην Ιταλία μετά το Κολοσσαίο και το αμφιθέατρο της Καπούα.

Το αμφιθέατρο είναι ελλειπτικό, με διαστάσεις 147 επί 117 μέτρα, και είχε χωρητικότητα περίπου 40.000 θεατών.

Το μικρό αμφιθέατρο, το οποίο βρίσκεται κοντά στο αμφιθέατρο του Φλάβιου, και είναι παλαιότερο από το μεγάλο αμφιθέατρο.

Σε μεγάλο βαθμό καταστράφηκε με τη διάνοιξη του σιδηροδρόμου Ρώμης-Νάπολης. Έχει διαστάσεις 130 επί 95 μέτρα.

Ο 'ναός του Ποσειδώνα' (ή της Ήρας κ.ά.) ο οποίος στην πραγματικότητα είναι συγκρότημα ρωμαϊκών λουτρών.

Κατασκευάστηκε επί περιόδου Αδριανού, τον 2ο αιώνα μ.Χ.

Η Ριόνε Τέρρα, μια συνοικία η αποτελεί τον αρχικό πυρήνα της πόλης.

Η συνοικία καταλαμβάνει ένα υπερυψωμένο λόφο και είναι η θέση στην οποία οι Σαμιώτες ίδρυσαν τη Δικαιαρχία.

Η συνοικία εκκενώθηκε το 1970, όταν άρχισε η ανύψωση του εδάφους, αλλά μόλις πρόσφατα άρχισε να χρησιμοποιείται ξανά.

Από τα πολλά κτήρια που βρίσκονται στην πόλη ξεχωρίζει ο ναός του Αυγούστου.

Ο αρχαίος ναός μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό τον 5ο-6ο αιώνα μ.Χ. και στη συνέχεια έγινε ο καθεδρικός ναός της πόλης, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον άγιο Προκόλο.

Κολώνες κορινθιακού ρυθμού από τον ρωμαϊκό ναό σώζονται μέχρι σήμερα. Ο ναός έχει επαναχρησιμοποιήσει υλικά από παλαιότερες κατασκευές.

Άλλα αξιοθέατα κοντά στην πόλη είναι η λίμνη Αβέρνο, η λίμνη Λούκρινο, ο κρατήρας Σολφατάρα και ο κρατήρας Αστρόνι, όλα τους ηφαιστειογενή χαρακτηριστικά της περιοχής.

Η λίμνη Αβέρνο (η οποία αναφέρεται στα ελληνικά και ως Άορνος = α (στερητικό) + όρνις) είναι μια ηφαιστειακή λίμνη.

Το 6ο βιβλίο της Αινειάδας, ο Βιργίλιος αναφέρει ότι είναι η είσοδος στον κάτω κόσμο.

Το όνομά της προέρχεται από το γεγονός ότι από πάνω τις λόγω των θειούχων αναθυμιάσεων δεν πετούν πουλία.

Η λίμνη έχει βάθος 34 μέτρα. Στην ανατολική ακτή της λίμνης βρίσκεται ο «Ναός του Απόλλωνα», ένα συγκρότημα λουτρών του 2ου αιώνα μ.Χ.

Το 37 π.Χ. ο Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας κατασκεύασε δύο κανάλια που ένωσαν τη λίμνη με τη γειτονική λίμνη Λούκρινο και τη θάλασσα και μετέτρεψε τη λίμνη σε λιμάνι.

Ο κρατήρας Σολφατάρα είναι ένας ηφαιστειακός κρατήρας διαστάσεων 770 επί 580 μέτρα που σχηματίστηκε πριν 4.000 χρόνια.

Μέσα στον κρατήρα υπάρχουν μέχρι σήμερα ενεργές σολφατάρες, από τις οποίες αναδύονται θειούχα αέρια.

Ο κρατήρας Αστρόνι είναι ένας μικρός κρατήρας ο οποίος είναι φυσικό καταφύγιο από το 1987.

Γύρω από τον κρατήρα υπάρχει πλούσια χλωρίδα.

Από την Βικιπαίδεια

Φωτογραφίες από

https://www.booking.com/

(κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)